اینم برای دوستیه که کامنت گذاشته. اطمینان ندارم کامنتمو تو وبلاگ خودش گرفته باشه چون بعد از ثبت نظر صفحه بالا نمی اومد. جوابشو براش اینجا هم می ذارم:

 حق اون بود که زنش بفهمه. ولی حق زنش نبود حق بچه اش نبود. بیشتر از همه بی آبروییش گریبان خودمو می گرفت که حقم نبود. گاهی حتی فکر می کردم رسوندن جریان به زنش بدجنسی که نه یک جورایی حتی حقش بود که بدونه. حداقل بدونه شوهرش پشت سرش چیا که نمی گه. این حق هر زنیه. از اون ورم زنی که این همه سال با این پدرسوخته زندگی کرده و نشناختتش خیلی باید ابله باشه یا شاید خودشم یک چیزیش میشه. 

ولی گیریم می فهمید چکار می کرد؟ می گذاشت بره؟ فقط زندگیش تلخ می شد. همون طور که زندگی من زهرمار شد. یک دو صباحی قهر و قهر کشی می کردند بعدش همه چی سر خونه اول. فقط بچه بدبختش این وسط داغون می شد و من. حالا که مادر دو تا بچه اشه زندگیشونو بکنند. من دلم گرفته ولی ته دلم می دونند بدبخت اون و زن و بچشن نه من.