امروز با هدی حرف می زدم. از تو. طبق معمول بیشتر ناله. یک حرفی بهم زد نمی دونم آرومم کرد یا بهمم ریخت چون می دونستم ته حرفش حقیقته. گفت من تو رو می شناسم. اگر اون مجردم بود بازم بهش بله نمی گفتی. تو فقط می خوایش چون اون تو رو نخواست.

جا خوردم. از این که یکی این همه منو خوب می شناسه. درسته 15-16 ساله با هدی دوستیم ولی مامانم که منو بیشتر بزرگ کرده این قدر منو خوب نمی شناسه که هدی. راست می گفت. چیت از من بهتر بود که بخوامت؟ تحصیلاتت؟ پولت؟ خانوادت که بیا اصلا حرفشونم نزنیم؟ قیافه ات؟ والا هیچیت! راست می گه هدی. 100% اطمینان دارم مجردم بودی بازم تو رو برای ابد تو زندگیم نمی خواستم. حالا که با بچه می خواستی زن طلاق بدی نه خودم می پذیرفتمت نه خانوادم. تو شاید اولین آدمی بودی که روی منو کم کردی، همین.